Ineens was alles anders. Zondagmorgen 7 februari 2021, bij het openen van de gordijnen, zag de wereld wit. In één nacht was Nederland veranderd in een witte wereld.

Sneeuw doet iets met je, het roept het kind in je op. Ik herken het gevoel van vroeger: hoe groot was de verassing als je de gordijnen opendeed en alles zag wit. Zomaar. We hadden toen nog geen precieze weersvoorspellingen. En als kind was je daar ook helemaal niet mee bezig. Het gaf meteen plezier, je wilde naar buiten!

Het is bijzonder om te merken dat sneeuw en natuurijs ons zo in beweging kunnen zetten. Het was een week van uitersten: sneeuwstormen, code rood, -15 graden, zomaar, ongevraagd aanwezig. En we konden aan het eind van de week schaatsen op natuurijs.

Ik weet niet hoe jij het hebt beleefd, en of je een winterliefhebber bent, maar ik wilde iedere gelegenheid benutten om naar buiten te gaan. In de snijdende kou van de eerste zondag-storm. Wandelend in de buurt, in het bos, genietend van de zon. En vele malen naar het Wolderwijd fietsen om te schaatsen. Wat was het lang geleden, en wat was het weer heerlijk. Jezelf moe schaatsen, de zon en de kou op je gezicht voelen, en daarna rozig genieten bij de kachel met een kom warme erwtensoep. Uit je hoofd, in je lijf, je voldaan voelen. Moe in bed rollen, en blij zijn dat je weet dat het morgen nóg een dag kan.

 

De wereld werd een beetje zachter 

We leefden in een soort mini-wintersport-aan-huis-gevoel. Kinderen waren de hele dag buiten, tieners zochten elkaar buiten weer op en corona leek even niet te bestaan. Er werden iglo’s gebouwd en de beste hellingen gezocht voor de slee. Wat waren we toe aan dit gevoel van saamhorigheid met elkaar! En wat een cadeautje dat het precies in twee weekenden viel.

Sneeuw laat de wereld een beetje zachter zijn. Geluiden zijn milder, lelijke dingen worden bedekt. Sneeuw laat je anders genieten: opmerken hoe het wit als slingers in de bomen hangt, dierensporen kunnen zien en de betoverende zonnestralen volgen in een tapijt waar niemand een stap zal zetten. Het wijde Beekhuizerzand waar we zo genoten leek wel één grote zoutvlakte.

 

Zoveel mensen zag ik genieten, wandelen, sleetje rijden of gewoon wat rondkijken. Oude mensen die niet naar buiten konden, genoten van achter het raam van hun witte tuintje. We krijgen vanuit deze ‘buiten-verbroedering’ weer een gevoel van hoop. Hoop op het meer samen kunnen zijn, zoals het vroeger kon. Bijzonder hoe sneeuw de brenger van dat gevoel van hoop kan zijn.

Onderstaand gedicht van Herman de Coninck past prachtig bij die hoop. Want niet alleen deze verbroedering geeft hoop, maar ook de letterlijk witte wereld zorgt hiervoor. Dank je wel, magische witte winter, ik kan er weer even tegenaan!

Winter. Je ziet weer de bomen
door het bos, en dit licht
is geen licht maar inzicht:
er is niets nieuws
zonder zon.

En toch is ook de nacht niet
uitzichtloos, zolang er sneeuw ligt
is het nooit volledig duister, nee,
er is de klaarte van een soort geloof
dat het nooit helemaal donker wordt.
Zolang er sneeuw ligt is er hoop.

Herman de Coninck
Uit: Zolang er sneeuw ligt

 

 

Wil je vaker geïnspireerd raken met dit soort blogs? In onze nieuwsbrief bieden we je twee keer per maand inspiratie, quotes, reflectiemomenten, opdrachten en shoptips over natuur, onthaasting en klein geluk. En iedere eerste dinsdag van de maand ontvang je gratis inspirerende downloads met een (natuur)foto en quote. Meld je hier aan.