Het buitenleven gaat me te snel

Sinds augustus 2022 mag ik (Margreet) me ‘grootgrondbezitter’ noemen. Wauw, een voorrecht. Onthaasten in het groen. Wonen en werken op een prachtige locatie, direct naast het bos. Ik dacht daar op een langzame manier van te gaan genieten, want de natuur geeft rust, toch?

Maar het klopt niet. Het ‘langzaamaan’ is er niet bij. De seizoenen razen aan me voorbij. Ik kan hier iedere week wel een hoofdstuk schrijven over kippen, huis of tuin. Er gebeurt zoveel dat ik het niet kan bijbenen.

Eerder nam ik me voor om verslag te leggen van mijn verwondering in een logboek. Zo’n echte, voorzien van met mijn eigen illustraties. Want dat is het leukste; voor later, voor de lol, voor mezelf. Dacht ik. Om ieder jaar te kunnen vergelijken of de natuur anders is dan het jaar ervoor. Maar het buitenleven wacht niet tot mijn illustratie klaar is, of tot mijn nieuwe hoofdstuk geschreven is. Of dat ik tijd heb om eens grondig te observeren.

De lente heeft zich denderend aangediend. Er is te veel te delen, te genieten, te ervaren. Te fotograferen.

De natuur: geduldig én gehaast

Terwijl ik ernaar verlang om rustig te observeren, kom ik ogen en oren te kort. Ook al staan mijn gevoelige zintuigen voortdurend op scherp. Geheugenkaarten met prachtige natuurfoto’s liggen te wachten om uitgezocht te worden. Voor wie? Een online post? Voor mezelf? Voor likes? Voor later? Ik heb er nog niets mee gedaan. En nu staat het volgende seizoen alweer voor de deur. Daarom heb ik besloten om het los te laten. Om het eigen tempo van de natuur niet te willen bijbenen, maar me eraan over te geven.

Ik heb besloten me alles volledig te laten overkomen. In het besef dat ik het niet kan bijbenen.

Het gras mag verdorren en geel worden. Ook als het net gezaaid is. De moestuin mag het nalaten lekker te groeien en bloeien, de vijver maken we volgend jaar wel schoon. De natuur heeft me overdonderd deze lente, op deze plek. De natuur is geduldig én heeft haast. Ze wacht niet op mij bij het uitlopen van alle bloesem in de bomen, zodat ik álle soorten goed kan bekijken. Maar gaat gestaag door. Ook als ik niet kijk.

De natuur gaat door terwijl gewoon door terwijl:
… kleine beestjes alle fruit-to-be sneller opeten dan de vruchten groeien
… we met een kar vol nieuwe grond aan de kant van de weg staan om een lekke band te verwisselen
… ik zie dat de kikkervisjes in de vijver opgegeten worden
… we bijna alle dagen in de tuin werken en het niet opvalt wat we doen – omdat de tuin zo groot is
… de grond sneller uitdroogt dan ik gieten kan en de grondwaterpomp het heeft begeven
… de drie geadopteerde kippen in een paar weken tijd zijn verdwenen; door een kat, een buizerd en – denken we – een steenmarter. Ze hadden het goed, en net op tijd alle pas gezaaide bloemenzaad verorberd
… we het kippenhok grondig reinigen om van de luizen af te komen die met de nieuwe toom kippen meegekomen zijn
… het werk op kantoor doorgaat en ik ook vooral dáár moet zijn

Genieten het buitenleven in het nu

Maar als ik in de tuin neerplof met koffie, en uitrust, spreken Henk en ik uit dat deze plek al zo snel gewoon is geworden, maar toch ook zo bijzonder is. Beiden hopen we dat we dit buitenleven nooit vanzelfsprekend gaan vinden. Dat we altijd oog blijven houden voor iets kleins. Ook al gaat het allemaal zo snel. Dat we altijd de vogels blijven horen zingen in een prachtige symfonie.

Als ik de natuur gewoon haar gang laat gaan:

… zie ik ineens een pimpelmees een nestkastje inschieten – hoera voor de 7 piepkleine pimpelmeesjes
… zie ik een wild babykonijntje hier opgroeien, die met de kippen wil spelen en niet meer weg gaat uit onze tuin
… bloeien de irissen aan de vijverrand knalpaars, naast het grasklokje
… hoor ik voor de zoveelste keer de groene specht hardop lachen
… zie ik Lelietjes van Dalen en Akelei in volle bloei, als herinnering aan mijn schoonmoeder, ze was er zo gek op
… glinstert het late zonlicht door de bomen waar ik geen genoeg van krijg

Het snelle buitenleven in de lente, is alsof je meerdere ijsjes tegelijk in je hand hebt…
Maar ik weet; het smaakt je beter en je proeft meer, als je je richt op alleen dat wat zich nu ter plekke voor je aandient.