Laat maar, laat maar los

Verkleurd en verkleumd. Alleen en dapper. Jij bijzonder blad, waarom hang jij hier nog?
Bungelend aan deze tak, terwijl de rest al is vertrokken. Zij gingen samen, dwarrelend naar beneden. Maar jij ging niet met hen mee. Jij houdt vast.

Wat ben je van plan, doe je dit bewust? Wil je laten zien dat je sterk bent, dat je niet zomaar opgeeft? Dat je niet uit gewoonte mee wilt doen met de rest, maar je eigen plan wilt trekken en zelf de regie wilt houden? Of ben je juist bang om te vallen, omdat je geen idee hebt waar je terecht komt? En houd je krampachtig vast aan dat wat nu zo bekend en vertrouwd is?

Ik sta een poosje naar je te kijken en twijfel of ik je bewonder of niet. Je wiegt wat heen en weer en speelt met de wind. Of speelt de wind met jou? Het moment waarop ook jij los gaat laten komt dichterbij. Je weet dat je het niet kunt tegenhouden. Het wachten is op de laatste duw van de wind, die net te veel voor je wordt.

“Wil je laten zien dat je sterk bent, niet zomaar opgeeft? Of ben je juist bang om te vallen?”

Je bent moedig, dat kan ik zien. Je bent alleen, maar je lijkt niet eenzaam. Je ziet dat iedereen nog steeds dichtbij is. Je geniet van dit unieke moment. “Iemand moet de laatste zijn, het licht uit doen.” Je hebt gelijk. Misschien is dat wat ik bewonder in jou, dat jij dat kan. Dat jij dat durft. Dat jij alleen kunt zijn en kan genieten van zo’n moment zonder anderen.

Jij hebt geduld en een lange adem. Ook – of juist zelfs – als je op jezelf bent aangewezen. Ik waardeer de keuzes die je maakt. Dat je doet wat een ander niet durft, omdat je weet dat niemand anders het zal doen. Dat je die extra stap zet.

Waar blaast de wind jou binnenkort naartoe? Ver weg van jouw vertrouwde tak, die je het hele seizoen gevoed heeft? Of juist heel dichtbij, tijdens een windstil moment zodat je recht naar beneden valt? Heb je hierin een keuze? Hoe dan ook, het is spannend, ook voor jou om los te moeten laten, niet wetende waar je terecht komt.

Loslaten is het grote onbekende ingaan. Loslaten vraagt om moed en overgave. Soms kun je het moment zelf kiezen, maar meestal niet. Vaak wordt het moment voor je gekozen en kun je niet anders dan loslaten en vertrouwen dat het goed zal komen.

“Loslaten is het grote onbekende ingaan. Het vraagt om moed en overgave.”

Jouw moment van loslaten komt. Je ziet er naar uit, je gaat het nieuwe tegemoet. Je kiest voor vertrouwen in plaats van angst. Je gelooft dat wat hierna komt ook beter kan worden dan het nu is. Je kiest en laat los.

Jij dapper blad. Je knijpt je ogen dicht, spannend blijft het wel. Daar ga je. Je laat los, op weg naar het onbekende. De vrije val geeft je vleugels en ontspanning. Wat heerlijk, je geniet van het moment dat je zweeft. Je voelt dat je val breekt, en veert zachtjes terug. Het landen is veel zachter dan van tevoren gedacht. Je rust uit. En je kijkt op: om je heen zie je alles vanuit een heel nieuw standpunt. Je bent opgevangen door iets groters dan jijzelf.

Het onbekende biedt altijd nieuwe kansen.